چهل سال از واقعه‌ی فروپاشی می‌گذرد؛ همه چیز ویران‌شده، تکنولوژی و دستاوردهای شگفت‌انگیز انسانی نابودشده و تمدن شکوهمند بشری رو به زوال رفته است. از جنگ‌ها و نبردهای سهمگین میان انسان‌ها، جز کشتارهای جنون‌آمیز بی‌هدف، ره‌آوردی حاصل نشده است و درنتیجه‌ی به کارگیری سلاح‌های هسته‌ای، استفاده از جنگ‌افزارهای شیمیایی و میکروبی و آزمایش‌های زیستی بهت‌آور، موجودات اهریمنی و هیولاهای ترسناکی به وجود آمده‌اند که جان اندک انسان‌های باقی‌مانده را تهدید می‌کنند و از آن شوم‌تر، حضور سیاه‌پوش‌ها، این بیگانگان فضایی غارتگر است که از عمق سیاه کهکشان خود را به سیاره‌ی زمین رسانده و زمین را عرصه تاخت وتاز و هجوم بی‌رحمانه‌ی خود قرار داده‌اند، شرایط به گونه‌ای است که انگار دنیا بر لبه‌ی تباهی و انحطاط لیز می‌خورد.

بازماندگانی نیز هستند، اندک انسان‌های جان سالم به در برده از این زمانه‌ی سرتاسر وحشت و مرگ. انسان‌هایی که در پستوی نمور غارها، ژرفای مه‌آلود جنگل‌ها و بر بلندای سرد کوهستان‌ها پناه گرفته و یا در پایگاه‌ها، پناهگاه‌ها و قلعه‌های نظامی قدیمی ساکن شده‌اند و برای زنده ماندن و بقا در این شرایط نفسگیر می‌کوشند اما رازهای تاریک و خوفناکی وجود دارد که برای سال‌های طولانی، بر روی آن‌ها سرپوش گذاشته شده است و از ناخوداگاه روزگار بربادرفته و از عمق کینه‌ها و نفرت‌های به ظاهر مدفون شده، این رازها به مثابه‌ی آتش زیر خاکستری در حال زبانه کشیدن هستند؛ همچون ققنوس کھن‌سالی که از میان دود سیاه و خاکستر گداخته برمی‌خیزد و اکنون، در پیچ و خم تاریکی‌های روزگار، بوی خیانت و خباثت پیچیده است؛ خیانت و خباثتی لبریز از عطش سوزان انتقام.