نویسنده : دانیل استیل

   ترجمه : فرشته پزشک

پکستن وقتی در وجود مادرش شکل گرفت که او در دهه چهل سالگی اش قرار داشت و بارداری شرمگینش می کرد، به علاوه این که بعد از نخستین بارداری اش که دوران سختی را برایش رقم زده بود تصمیم خود را گرفته بود که دیگر هرگز حامله نشود. اما این اتفاق افتاد و او دختری را به دنیا آورد که هیچ گاه علاقه چندانی به او احساس نکرد. تنها کسی که در خانواده ی آن ها پکستن را واقعا ستایش می کرد و به آینده ی درخشانش امیدوار بود پدرش بود که عمرش خیلی کوتاه تر از آن بود که بتواند دختر را تا دوران جوانی و بعد از آن همراهی کند. کوئینی، پرستار پکس، بعد از پدر تنها حامی او بود، زن سیاهپوست و مهربانی که بیشتر از بئاتریس برای دخترک مادری می کرد…

ماجرای پیام از روزی غمگین و وحشت انگیز آغاز می شود، از لحظه ای که به جان رئیس جمهور آمریکا در حالی که کنار خانواده اش حضور داشته سوءقصد می شود و تنها چند ساعت بعد از شلیک گلوله ای به سوی او، مرد جان خود را از دست می دهد و امریکایی های زیادی از مرگ او به سوگ می نشینند. واقعه ی مرگ کندی برای پکستن نیز با غم همراه است، غمی همراه با یادآوری واقعه ی دردناک مرگ پدرش…

گزیده ای از کتاب :

بعد از اولین جرعه، بئاتریس کنجکاوانه به او نگاه کرد و دلیل به خانه آمدنش را پرسید. او ابله نبود و حدس زده بود که، در پشت به خانه آمدن پکستن چیزی نهفته است، چیزی بیش از یک دیدار دوستانه، و اگر مجبور نشده بود، حتما نمی آمد.

«می خواهی ازدواج کنی؟» لحن صحبت و نگاهش تایید کننده نبود چون پسری را که پکستن می خواست با او ازدواج کند می شناخت و می دانست که اهل جنوب نیست، در ضمن مقداری هم هیجان داشت چون تنها دخترش می خواست عروس شود. ولی پکستن سرش را تکان داد و از اینکه مادرش را مایوس می کرد ناراحت شد. «نه، ازدواج نمی کنم. متاسفانه این جزء برنامه ام نیست.» صدایش بسیار آرام بود، مادرش با تردید به او نگاه می کرد، حدس هایی می زد ولی پکستن نمی خواست چیزی بگوید.

«دیگر آن پسر را نمی بینی؟» پیتر همیشه برای او «آن پسر» بود و این کلمه باعث شد پکستن لبخندی بزند. دو ماه بود که او رفته و شوک اولین ضربه کمرنگ تر شده بود. چیزی که باقی مانده بود درد ناباوری و غم یکنواختی بود که فکر نمی کرد هرگز از بین برود. ولی او می توانست با آن بسازد. هیچ کس نمی توانست بفهمد او چه دردی را تحمل می کند، غیر از، شاید، خانواده ویلسون و کسانی که چنین اتفاقی برایشان پیش آمده بود. اینک که به دلیلی مربوط به خودش، می خواست به ویتنام برود، هر چند غم و دردش تسکین نیافته بود، ولی احساس می کرد حالش بهتر است.

«من…» دنبال لغت می گشت. گفتنش مشکل است، چیز مهمی نیستی» چیز مهمی نیست، مادر، او فقط…