نویسنده : رضا منصوری

معماری برای یک پدیدۀ پیچیدۀ اجتماعی باید تفاوت بنیادی با معماری یک ساختمان داشته باشد. سال‌ها پیش به‌ ذهنم رسید که باید برای علم ایران، برای توسعۀ علمی ایران، معماری کرد؛ لفظی که ندیده بودم برای برنامه‌ریزی توسعۀ علمی کشوری به‌کار رفته باشد، اما بهترین کلمه‌ای بود که برای مجموعۀ فعالیت‌ها در این جهت، با توجه به شناختم از ایران، به ذهنم رسید. اما چگونه؟

نوشتار حاضر، که شاید در برداشت اول مجموعه‌ای گسسته از مقاله‌ها و یادداشت‌ها به‌نظر برسد، به‌قصد انتقال هدف کتاب، که آشنا کردن ایرانیان با چون و چرای معماری علم در ایران است، جمع‌آوری و نوشته شده است، حتی اگر مطالب آن قبلا به‌قصد دیگر در جایی دیگر منتشر شده است.

«چون ایران خانه من است، متعلق به من است، ایرانِ من است، زیستن‌ام در آن معنی داشته و لذتم در دیدن آرامش و رفاه ساکنان آن بوده- شهروندان خانه من! برای آن‌ها نوشته‌ام.»

این‌ها را رضا منصوری به‌عنوان دیباچه‌ای بر تازه‌ترین اثرش نوشته‌است. فیزیکدان‌، کیهان‌شناس، استاد بازنشسته‌ دانشکده فیزیک دانشگاه صنعتی شریف که سال‌هاست در زمینه گرانش، نسبیت عام و کیهان‌شناسی پژوهش می‌کند.

جدیدترین اثر منصوری مجموعه‌ای‌ست با نام «ایرانِ من» که در هشت جلد توسط نشر دیبایه منتشر شده. دوره نخست کتاب‌ها با نام‌های ایران ۱۴۲۷، واژه‌گزینی در ایران و جهان و چهارسال در وزارت عتف، بیان تصور منصوری از ایران گذشته و آینده، نقش زبان فارسی در توسعه ایران و تجربه اجرایی در زمینه علم و پیچیدگی اجرای ایده‌های توسعه‌ای آن در عالی‌ترین سطح‌ در ایران است.