نویسنده : رضا منصوری

در اﺑﺘﺪای ﮐﺘﺎب ﻣﻌﻤﺎری ﻋﻠﻢ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﻌﻤﺎری ﻋﻠﻢ ﻫﻤﻪء داﻧﺸﮕﺮان و ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان هم معمارند. ﻫﻢ ﻋﻤﻠﻪ، ﻫﻢ ﺑﻨﺎ، و ﻫﻢ ﻣﺼﺎﻟﺢ. در ﻣﻌﻤﺎری ﻋﻠﻢ هم مانند ساخت هر مصنوع ﭘﯿﭽﯿﺪه ای باشد، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻮد اول طراحی مفهومی ﮐﺮد، ﺑﻌﺪ ﻃﺮاحی ﺟﺰﯾﯽ، و دﺳﺖ آﺧﺮ ﻃﺮاحی و ﺗﻬﯿﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺮای ﺳﺎﺧﺖ. ﻻﺑﺪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻫﻢ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ درﻫﻢﺗﻨﯿﺪه است ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ اﯾﻦﮐﻪ ﺣﺎﻻ از ﻣﻌﻤﺎری ﭘﺪﯾﺪهء اﺟﺘﻤﺎعی ﺑﺮاﻣﺪه در ﺳﺎﻣﺎﻧﻪای ﮔﻮرﯾﺪه ﺻﺤﺒﺖ می ﮐﻨﯿﻢ. که اجزای آن کم و بیش همه موجودند و در عین حال ناموجود. داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ دارﯾﻢ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ، ﻧﻬﺎدﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﺖﮔﺬار ﻫﻢ دارﯾﻢ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ، اﻧﺠﻤﻦﻫﺎی ﻋﻠمی ﻫﻢ دارﯾﻢ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ، ﻧﻬﺎدﻫﺎی ﺧﯿﺮﯾﻪ ﻋﻠمی ﻫﻢ دارﯾﻢ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ، ﻧﻬﺎدﻫﺎی ﭘﮋوﻫﺎﻧﻪ ده ﻫﻢ دارﯾﻢ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ، ﮔﻔﺘﻤﺎن ﻋﻠﻢ ﻫﻢ دارﯾﻢ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ، اﺟﺘﻤﺎع ﻋﻠمی ﻫﻢ دارﯾﻢ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ.

«چون ایران خانه من است، متعلق به من است، ایرانِ من است، زیستن‌ام در آن معنی داشته و لذتم در دیدن آرامش و رفاه ساکنان آن بوده- شهروندان خانه من! برای آن‌ها نوشته‌ام.»

این‌ها را رضا منصوری به‌عنوان دیباچه‌ای بر تازه‌ترین اثرش نوشته‌است. فیزیکدان‌، کیهان‌شناس، استاد بازنشسته‌ دانشکده فیزیک دانشگاه صنعتی شریف که سال‌هاست در زمینه گرانش، نسبیت عام و کیهان‌شناسی پژوهش می‌کند.

جدیدترین اثر منصوری مجموعه‌ای‌ست با نام «ایرانِ من» که در هشت جلد توسط نشر دیبایه منتشر شده. دوره نخست کتاب‌ها با نام‌های ایران ۱۴۲۷، واژه‌گزینی در ایران و جهان و چهارسال در وزارت عتف، بیان تصور منصوری از ایران گذشته و آینده، نقش زبان فارسی در توسعه ایران و تجربه اجرایی در زمینه علم و پیچیدگی اجرای ایده‌های توسعه‌ای آن در عالی‌ترین سطح‌ در ایران است.