(چگونه به خود ،رویاها ،تصورات و مسیر خلاقانه‌ی شغلی‌اتان باور داشته باشید)

نویسنده : دورین ویرچو

   ترجمه : صدیقه جوکار

نويسنده ي كتاب پيش رو با بهره از تجربيات بيست ساله ي خود در برگزاري كلاس هاي بصيرت و آگاهي به ارائه روش هاي غلبه بر ترس و موانعي كه بر سر راه قدرت پذيري و خلاقيت حضور دارند، مي پردازد و مي آموزد كه چگونه خلاقيت دايم و خودآموخته را تمرين كنيد. او شجاعت خلاق بودن را در وجود شما پرورش مي دهد.

دورين ويرچو با مطالعه بر روي روش هاي خلاقانه ي افراد خلاقيت را اينگونه تعريف مي كند: «خلاقيت يعني حل مشكل و اختراع روش هايي جديد و نوآورانه براي برآورده كردن نيازها و حل مسائل. خلاقيت از يك طرف توانايي شنيدن و پذيرش است و از طرف ديگر، شجاعت اجرايي كردن ايده ي خلاقانه.»

از اين رو اين كتاب هم درباره ي پذيرندگي و هم درباره ي شجاعت است.

این كتاب موثر و تامل برانگيز چگونگي تجلي بخشيدن به ندا، بصيرت و افكار دروني و در نتيجه پيش بردن زندگي به شكلي خلاقانه را آموزش مي دهد.

گزیده ای از کتاب :

در اوايل شغل نويسندگي ام، يك كلاس دانشگاهي برداشتم كه مي بايست در آن دفتر وقايع زماني داشته باشيم. استاد مي خواست به ما نشان دهد كه هر روز چطور از ساعات روزمان استفاده مي كنيم يا آن ها را هدر مي دهيم.

دفتر وقايع زماني من هم درست مثل يك دفتر غذايي، جايي كه تمام چيزهايي را كه مي خوريد يادداشت مي كنيد و بعد، از اينكه چقدر كالري مصرف كرده ايد، حيرت مي كنيد. چشمم را به روي خيلي چيزها باز كرد. در دفتر يادداشت، تمام فعاليت ها و مدت زماني كه صرف آن ها شده بود را ثبت مي كردم.

در پايان روز اول، مي توانستم نمونه اي از روش هايي كه وقتم را صرف آن كرده ام، ببينم. ديدم كه ساعت ها وقتم را صرف تماشاي تلويزيون و برنامه هايي كرده ام كه واقعا برايم مهم نبوده اند. ديدم كه پر حرفي هاي طولاني مدت دوستم پشت تلفن وقتم را گرفته است، وقتي كه مي توانستم صرف بچه هايم، خود مراقبتي و نوشتن كنم. آشكارا نياز به يافتن تعادل داشتم.

اختصاص زمان به فعاليت هاي سرگرم كننده، اصلا مشكلي ندارد. زيرا اختصاص دادن كل روز به كار مفيد هم منجر به بدبختي و مشكلات سلامتي مي شود. اما اگر در كاري شركت كرديد كه نه خلاقانه بود و نه لذت بخش، بايد از خودتان بپرسيد: چرا دارم اين كار را مي كنم؟

آن دفتر به من ياد داد كه زمان كمتري را صرف كارهايي مثل صحبت با تلفن يا تماشاي تلويزيون كنم. ديدن فعاليت ها به شكل بوفه ي غذا، جايي كه مي توانيد كمي از اين و كمي از آن برداريد، به من كمك كرد تا بشقاب برنامه هايم را پر كنم. احساس بهتري داشتم و ديگر حس رنجش از اينكه قرباني هستم و وقت كافي براي خودم ندارم، نداشتم.