نویسنده : گابریل لوچی

    ترجمه : ابراهیم سلیمانی‌راد

یگانه تلاش اصیل هنری مخلوق در ایالات متحده، همراه با موسیقی جاز و ادبیات جهانی نیمۀ قرن (فاکنر، همت، همینگوی و...) ژانر وسترن قلمداد می‌شود. پیش تر از هر گونۀ دیگری، فرم را همچون کتاب مقدس خود مبنا قرار داد؛ نام‌هایی چون فورد و هاکس کافی بود تا جسارت بی‌اعتبار خواندن داستان‌های غرب قدیم در کسی ظاهر نشود و همچون ژانرهای دیگر (دلهره‌آور، تریلر) کم‌ارزش انگاشته نشود. بیش تر پرسش‌های مطرح در نیمۀ نخست قرن بیستم که فیلم‌های آمریکائی در قالب کمدی‌های دیوانه‌وار، فیلم‌های سیاه و گنگستری و درام‌های شبه ادبی مطرح می‌کردند، در وسترن با درایت و کم‌ترین میزان پرده‌پوشی به اندیشۀ تماشاگران راه پیدا کرد. چالش‌های آزادی در ایالات متحده، جنگ، تضاد موجود در جامعۀ چند فرهنگی و رجحان عمل‌گرایی فعال بر ملاحظات مذهبی، موضوعاتیست که وسترن‌ها شرح های موشکافانه‌ای از آنها ارائه کرده‌اند. این صراحت انتقال است که "مادر ژانر"ها بودن را به ارمغان می‌آورد. وسترن مستحکم‌ترین و واپسین بنای رومانتی سیزم بود؛ آخرین میدان ظهور قهرمان سنتی، آن‌گونه که به غبارگرفته‌ترین حماسه‌های اساطیری باز گردد و گردوخاک را از آن‌ها بزداید. آیا ما پسربچه‌های دیروز، بخشی از بازی‌های خود را در رویای تاختن در دشت‌ها و در جدال با سرخپوستان خلق نمی‌کردیم؟ آیا وسترن آخرین پناهگاه ما نیست؟ همواره با تلی از خاک.