هنر مجرد یا هنر انتزاعی یا آبستره به هنری اطلاق می‌شود که هیچ صورت یا شکل طبیعی در جهان در آن قابل شناسایی نیست و فقط از رنگ و فرم‌های تمثیلی و غیرطبیعی برای بیان مفاهیم خود بهره می‌گیرد.

این اصطلاح معمولاً در مقابل هنر فیگوراتیو استفاده می‌شود و در معنای وسیعش می‌تواند به هر نوع هنری اطلاق شود که اشیا و رخدادهای قابل شناخت را بازنمایی نمی‌کنند، ولی عموما به آنگونه از آفرینش‌های هنر مدرن اطلاق می‌گردد که از هرگونه تقلید طبیعت یا شبیه‌سازی آن، به مفهوم مرسوم آن در هنر اروپایی روی می‌گردانند.

همۀ هنر انتزاعی است، به این معنی که همۀ هنر با جهان در می‌آمیزد و وجهی از آن را منتزع می‌کند تا شیئ یا واقعه‌ای را به ما نشان بدهد که به فهم ما از جهان جان می‌بخشد و پرتو می‌افکند. این کتاب کمابیش رویکردی تاریخی دارد، تأکیدش بر نقاشی‌ها و مجسمه‌های انتزاعی است همچون اشیایی که تاریخچه‌ای از آن خود دارند و هرکس ممکن است خوانش خود را از آنها داشته باشد.

از روزی که هنر انتزاعی کمابیش راهش را از توصیف طبیعت­گرایانه جدا کرد تاریخش، مثل تاریخ خود اصطلاحش، پیچیده­تر شد. توصیف یا تعریف ساده­ی پذیرفته­ای وجود نداشت. انواع انتزاع با نیات و نتایج مختلف پدید آمد. «انتزاع» نقطۀ شروع معینی در زمان و مکان نداشت. از مقدمات مختلف در جهت­های مختلف حرکت کرد و جریان­های آن گاه از هم دور و گاه به هم نزدیک می­شدند، زمانی با یکدیگر تلاقی می­کردند و زمانی بر هم منطبق می­شدند. هنرمندان انتزاعی­کار از تنوع هنر تزئینی، از معماری از ساختارهای زیبای ریاضیات و هندسه، از هنر عوامی و اشیای قومی، از ساختارهای ذره­بینی و تکرارشونده­ای که با فنون جدید عکاسی نمایان شده­اند و از فناوری­های ماشینی تازه فراوان آموخته­اند. بالاتر از همه، موسیقی نمونه­ای از هنر نابازنمودی با تنوع ساختمان صوری و نیروی عاطفی بسیار فراهم آورد. این هنر نو، هنر انتزاعی، ثابت کرد که ابزار سودمندی برای بیان انواع تجربه­ها و اندیشه­هاست. هنرمندان انتزاعی­کار تصویرهای اصیلی آفریدند که از حیث قدرت و عمق با برجسته­ترین آثار هنر پیکرنما برابری می­کردند. هنر انتزاعی جانشین هنر بازنمودی نشد، هم­نشین آن شد؛ امکانات بصری تازه­ای کشف کرد و نشان داد که چیزها را طور دیگری هم می­توان دید و شناخت.