پديدارشناسي يكي از اصطلاحات فلسفه متعارف است و در اواخر قرن هجدهم به معني مطالعه پديدار؛ يعني آنچه ظاهر و نمايان مي شود؛ بكار برده شده است.

یکی از ادعاهای اصلی و مهم هوسرل و سایر پدیدارشناسان این است که پدیدارشناسی بدون پیش فرض است.معنی دیگر این ادعا چنین است که نظریات پدیدارشناسی به طور مطلق همیشه درست است و بدون قید و شرط صادق است و در صدق خود محتاج هیچ شرط و فرضی نیست.

این، ادعای کوچکی نیست و قدری تأمل در مورد آن بی جا به نظر نمی رسد.درباره مقصود از بدون پیش فرض بودن پدیدار شناسی، دو نظریه مطرح گردیده است:

یکی اینکه پدیدارشناسی، هیچگونه سبق ذهنی در تحقیقات خود ندارد، اعم از دیدگاههای فلسفی یا علمی(تجربی).یعنی پدیدارشناسی که در نظر هوسرل یک علم توصیفی است، در توصیفات خود سعی می کند به طور کامل و جدای از هر نوع دیدگاه خاص به توصیف پدیدار پرداخته و آن را آنچنانکه هست، بیان نماید. نظریه دیگر این است که اصول و روشهای اساسی این فلسفه، چنان نیست که مانند اصول موضوعه علوم مختلف ایمن از بررسی های مکرر و تشکیک و تردید باشد.معمولا اصول موضوعه هر علم بدون اثبات پذیرفته می شود.