نویسنده : انجی سیج

   ترجمه : فاطمه اشتاقی

این کتاب محتوایی ترسناک و در عین حال طنز آمیز دارد  و داستان آرامینتا و واندا را در خود جای داده است. آن ها در مدرسه شبانه روزی آب پران زندگی می کنند و قرار است به زودی به جزیره اسکلت که گفته می شود دزدان دریایی در آن وجود دارند بروند، هرچند آرامینتا خیلی علاقه زیادی به دزدها ندارد و بیشتر دوست دارد با ارواح سر و کله بزند اما واندا که داستان های جذابی در مورد دزدان دریایی شنیده، دل توی دلش نیست که هرچه سریع تر به جزیره ی اسکلت بروند؛ چه چیزی از این بهتر که با چند تا دزد واقعی هم درآن جا ملاقات کنند! و یا شاید با روح یک دزد دریایی رو به رو شوند!

گزیده ای از کتاب :

وای! در سیریندی پیتی خیلی خوش می گذشت. خدمه ی کشتی، طناب ها را به من نشان دادند. در روزهایی که دریا آرام بود در بالا و پایین بردن بادبان ها به آن ها کمک می کردم. حتی از دکل لانه ی کلاغ هم بالا می رفتم. همه جز مامان من را بیلی صدا می کردند و گاهی خدمه فراموش می کردند من دخترم و صدایم می کردند: بیلی شاه پسر. من اصلا ناراحت نمی شدم. در حقیقت، خوشم هم می آمد. چون فقط پسرها اجازه داشتند کارهای هیجان انگیز انجام دهند.

اولین توقف گاه ما بندری در آفریقا بود. جایی که پدرم به ساحل رفت و مهره و شیشه های تزئینی را با طلا معامله کرد تا با آن طلا بتواند ادویه بخرد؛ نه من و نه مادرم اجازه نداشتیم از کشتی خارج شویم. پدر گفته بود که بندر جای خطرناکی است.

تمام مدت روز روی عرشه کشتی ایستاده بودم و به رفت و آمد آدم ها روی تخته پل کشتی نگاه می کردم. زمان زیادی طول نکشیده بود که دیدم گروهی مرد کشتی را زیر نظر گرفته اند. مطمئن بودم آن ها دزدان دریایی هستند. یکی از آن ها پای مصنوعی داشت: اسمش جیک پاچوبی بود. آن موقع اما این را نمی دانستم. در آن روزگار خوش، هیچ چیز راجع به پاچوبی و دارودسته ی بدجنسش نمی دانستم. به پدرم گفتم که آدم های ناجوری ما را تحت نظر گرفته اند. اما او فقط خندید و گفت: این چیزها در بندر طبیعی است. یک روز قبل از حرکت کشتی ما، پاچوبی و دارودسته اش ناپدید شدند. الان می دانم که آن ها رفته بودند کشتی خودشان را آماده کنند- چون حالا دیگر اطلاعات کافی درباره ی قربانی بعدی شان به دست آورده بودند.