در بیست و سوم مارس ۱۹۱۰ بزرگ مردی در توکیو متولد شد که همچنان لقب حماسه سرای بزرگ سینما برازنده اش است و کارگردانانی بزرگ در گوشه و کنار جهان همچنان در زیر سایه تاثیر و حضور ماندگارش به حیات هنری شان ادامه می دهند و بیهوده نیست که سنگین وزن های هالیوود مثل لوکاس، اسپیلبرگ، کاپولا و اسکورسیزی او را به عنوان یکی از بزرگ ترین کارگردان هایی می شناسند که جهان سینما تا به امروز به خود دیده است.

کوروساوا کوچک ترین فرزند خانواده بوده و به گفته خودش در روزگار جوانی آموزگاری داشته که باعث و بانی ورودش به عالم هنر و سبب ساز گرایش اش به نقاشی می شود. پس از ورود به مدرسه ای هنری با سبک های هنری غرب آشنا می شود و به تدریج به یک گروه هنری می پیوندد که اعضایش ادبیات روسیه در قرن نوزدهم را مورد کنکاش قرار می دهند و این گونه است که از داستایوفسکی تاثیری شگرف می گیرد. کوروساوا برادری داشته عشق فیلم که به عنوان راوی فیلم های صامت خارجی فعالیت می کرده و زیستن در جوار چنین برادری زمینه ساز آشنایی اش با عالم سینما می شود ولی دریغ که برادرش خودکشی می کند و کوروساوا را با غمی ژرف از فقدان برادر ولی در امتداد تاثیری که بر او گذاشته تنها می گذارد.

در سال ۱۹۳۰ که به عنوان دستیار کارگردان وارد عالم سینما می شود، پشتوانه عمیق دانشی اش تحسین اطرافیانش را برمی انگیزد و پس از یک دوره کاری پنج ساله شروع به نوشتن فیلمنامه می کند و این توانایی را دارد که تمامی سکانس های یک فیلم را برای فیلمسازی دیگر کارگردانی کند و در سال ۱۹۴۳ است که با نخستین فیلم مستقلش نشانه های آشنای کوروساوا به جهان سینما شناسانده می شود: بادی که در کشتزارها می پیچد و اربابانی که تا احضار مرگ شمشیرهایشان را غلاف نمی کنند. دست و پاهایی که به پرواز در می آیند و در پس علفزارهای بلندی که در باد پیچ و تاب می خورند، پنهان می شوند را مقایسه کنید با تحسین هایی که نثار صحنه های مشابه در «ببر خیزان،اژدهای پنهان» شد.

نخستین فیلم هایش هم زمان با جنگ جهانی دوم شکل می گیرند و مقامات رسمی از او انتظار دارند تا به رغم میلش وجوه تبلیغاتی در فیلم هایش پر رنگ شوند تا این که سال ۱۹۴۸ فرا می رسد و در فیلمی با نام «فرشته مست» به تعبیر خودش به کشف خویش نائل می شود و با این فیلم است که سفرش به جهان رویاها را با همسفری به نام توشیرو میفونه آغاز می کند.

کوروساوا الهه فن آوری و سبک گرایی در سینما بود و احساسی از نوع دوستی و شفقتی عمیق نسبت به شخصیت های فیلم هایش داشت و از بی کرانگی وهمناک طبیعت انگشت حیرت به دهان می گزید. با «راشومون» اش چشمان غرب را بر سینمای ژاپن گشود و در سال ۱۹۵۱ سلطان جشنواره فیلم ونیز شد و اسکاری ویژه را نیز برای بهترین فیلم خارجی تصاحب کرد.

دوران طلایی اش ادامه یافت تا این که غرب مفتون «هفت سامورایی» شد و سینمای آمریکا تحت تاثیرش تصمیم گرفت تا آن را با نام «هفت دلاور» دوباره بسازد و مرد سامورایی تنهایش در یوجیمبو الهام بخش کلینت ایستوود شد تا مرد بی نامش را خلق کند که آشکارا در «به خاطر یک مشت دلار» شناختیم اش و البته این تاثیرات بین فرهنگی متقابل بود.

کوروساوا گستره حماسی « دژ پنهان» را وام دار شیفتگی اش به وسترن های هالیوود در سنت جان فوردی است و جورج لوکاس نیز طرح داستانی «دژ پنهان» را به عاریه گرفت تا جنگ های ستاره ای اش را سامان دهد. ارتباط دیرینه کوروساوا با ادبیات نیز «مکبث» را با «سریر خون» و«شاه لیر» را با «رن» به سینما آورد و همچنین با زبان تصویر به گورکی و داستایوفسکی ادای دین کرد.