نویسنده : دومینیک بوش

    ترجمه : بهروز قنبرحسینی

برشی از کتاب :

زن اول آهان، آره طبیعتا، تعدادی از انسان ها! یعنی همه ی فقرا و بیچاره ها که تو باهاشون همدردی می کنی، آره، درسته! می دونی واسه چی من تو رو باور نمی کنم؟ واسه اینکه تو خودت فقیر بودن رو انتخاب کردی. واسه اینکه نگاهت سطحیه و از جامعه ی ثروتمندها می آیی. تو یکی از اون ها نیستی، این فقیر بودن برات جذابه و تو برخلاف اون چهل و پنج میلیون برده و همه ی اون بی خانمان ها، هروقت خواستی می تونی دیگه اون ادا رو درنیاری و بری سراغ یه شغل واسه خودت که چیزهای بهتری واسه خودت به دست بیاری، مثل همون اتاق مشترکت وسط شهر که کم کم داره رونق می گیره.