«تريو» قطعه اي موسيقي است که براي سه ساز نوشته مي شود، مثل کوارتت که براي چهار ساز يا دوئت که براي دو ساز درنظر گرفته مي شود. از آن جا که اين رمان در «سه بستر تاريخي شهر تهران» و با محوري مشابه و درخور حال و هواي اجتماعي، سياسي و فرهنگي آن دوره روي مي دهد، نويسنده نامش را «تريو تهران» گذاشته است.

قهرمانان كتاب «تريو تهران» سه زن هستند که هر کدام به سهم خود در برههء زماني مربوطه، يعني تهران دههء 20 و روزگار اشغال شهر توسط نيروهاي متفقين، اوايل دهه 50 و اواخر 80، براي دستيابي به آن چه مي خواهند، همت و تلاش مي کنند. زيرک و متفکرند و تا حدي ساختارشکن؛ دغدغهء ايستادن و ماندن در وطن دارند و با دنبال کردن رد شوهران مفقودشان، در پي احيا و تثبيت هويتي از دست رفته هستند تا معنايي دوباره به زندگي خود ببخشند.

...كافي است برنگردي به عقب. به روزهايي كه رفته. شب هايي كه رفته. و گذشته اي كه گذشته. به خودت بگويي گذشته پشت سر است. پشت سر سنگ مي كند. بايد روت به جلو باشد. آني كه سرت را برگرداني، همان طور كه نيم تنه ات گشته به سمتي و بيني و لب ها در امتداد شانه قرار گرفته اند، همانطور كه پاها رو به جلو هستند هنوز و دست ها تو هوا كمانك كوچكي درست كرده اند و سرگردانند، سنگ مي شوي. مجسمانه مي شوي. يا دست بالاش چيزي شبيه مينياتورها. كه پرسپكتيو و عمق ميدان ندارند، بُعد ندارند، حجمشان چيناچين شال و دستار و دامنشان است، اثيري اند، مستانه و سرخوشند، كه لبخندي و اخمي توامان دارند. آن وقت بايد باقي عمر را همين طور سر كني: با نيم نگاهي به عقب و نيم نگاهي به جلو. با تني موج دار و بي قرار و به هر سو. با خاطره هايي كه پاپي ات شده اند. به هر طرف كه بروي و هر جور كه بايستي شناور مانده اي در هواي رفته ها و نيامده ها. ميان بخت خواب و بيدار...