نویسنده : روتخر برخمان

    ترجمه : مزدا موحد

کتابی که زمانش فرا رسیده...
بیایید با درس تاریخیِ کوتاهی شروع کنیم:
در گذشته، همه چیز بدتر بود.

برای تقریباً ۹۹% از تاریخ، ۹۹% بشریت فقیر، گرسنه، کثیف، هراسان، کودن، بیمار و زشت بود. تا همین اواخر در قرن هفدهم، بلز پاسکال (۱۶۶۲-۱۶۲۳)، فیلسوف فرانسوی، زندگی را مغاکی عظیم از اشک خواند. نوشت: «بشریت بزرگ است، چون می‌داند مفلوک است.» تامس هابز (۱۶۷۹-۱۵۸۸)، همکار فیلسوفش در بریتانیا، موافق بود که زندگی بشری اصولاً «نامطبوع، خشن و کوتاه» است.

اما همۀ اینها در دویست سال اخیر تغییر کرده است. فقط در کسر کوچکی از مدت حضور گونۀ ما بر این سیاره، ناگهان میلیاردها نفر از ما ثروتمند، دارای تغذیۀ مناسب، تمیز، ایمن، باهوش، سالم و گاهی حتی زیبا شده‌ایم. با اینکه در سال ۱۸۲۰، ۹۴% از جمعیت جهان هنوز در فقر مفرط زندگی می‌کردند، به سال ۱۹۸۱ که رسیدیم این درصد به ۴۴ کاسته شده بود و اکنون، پس از گذشت فقط چند دهه، زیر ۱۰ است. اما چگونه؟ و آینده چگونه است؟

پس از اینکه روزمان را صرف کارهایی می‌کنیم که معمولاً خوشایندمان نیست، چیزهایی را می‌خریم که لازمشان نداریم. روتخر برخمان به یادمان می‌آورد که لازم نیست این‌گونه باشد. برخمان ایده‌های آرمانشهری متعددی پیش می‌کشد و ثابت می‌کند که آنها امروزه نیز عملی‌اند.

آرمانشهر واقع‌بین‌ها از نادر کتاب‌هایی است که به‌واقع متحیرمان می‌کند و تصورمان از آینده را زیر و زبر می‌کند. برخمان در این کتاب ما را به‌ سفری در تاریخ می‌برد، سفری رها از مرزبندی‌های سنّتی چپ و راست. او مدافع عقایدی است که زمانشان فرا رسیده است. -تحریریهٔ نشرنو