میراندا جولای، متولد 1974 در آمریکاست که علاوه بر نویسندگی، در موسیقی و سینما هم فعالیت حرفه‌ای دارد. جولای همیشه دلش می‌خواسته رازهایی از زندگی‌اش را در داستان‌هایش بیاورد و در این مجموعه داستان همین کار را کرده است. او در فیلم «من و تو و همه آنهایی که می‌شناسیم» نویسنده، کارگردان و بازیگر بود و در جشنواره‌ی ساندنس جایزه‌ی ویژه ی هیات داوران برای ایده‌ی خلاقانه را می‌گیرد و در جشنواره‌ی کن سال 2005 هم جایزه‌ی دوربین طلایی را.

مجموعه داستان «هیچ کس مثل تو مال اینجا نیست» شامل پنج داستان کوتاه با عناوین تیم شنا، پسر لیم کین، پاسیو مشترک، مرد روی پله ها، این آدم، دلخوشی من و ماه گرفتگی است .

«هیچ کس مثل تو مال اینجا نیست» حکایت آدم‌هایی با روابطی از جنس روابط امروز مردم آمریکا با هم است؛ این کتاب تنهایی‌های شخصیت‌هایش را فریاد می‌زند. شخصیت‌هایی که برای فرار از این تنهایی به غوغای درونی خود فرار می‌کنند و با خود دیالوگ دارند. برای خود دنیاهای دیگری ساخته‌اند که در آنجا قوانین خود را دارند. می‌شود از چیزهای کوچک که در دنیای معمولی رنجیدن از آن‌ها غیر معمول است، رنجید.هر کار عجیبی را می‌توانند عملی کنند، حتی می‌توانند کف آشپزخانه خود آموزش شنا بدهند!

علی رغم طنز ملیحی که در فضاسازی و شخصیت‌ها می بینیم، کلیت داستانها فضایی جدی دارد. شخصیت‌ها در خیالات خود غوطه ور شده ولی هیچ گاه از زندگی واقعی خود دور نمی‌شوند.

آخر داستان‌ها قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد و داستان هرجایی می‌تواند تمام شود و یا به همان منوال می‌تواند تا چند صفحه دیگر ادامه پیدا کند. حتی در مقاطعی که داستان‌ها گره پیدا می‌کند و قرار است هیجان و پیچیدگی به داستان اضافه شود، نویسنده با به درازا کشاندن توصیفات و حاشیه رفتن و یادآوری خاطرات بعضاً بی ربط تاکید دوباره‌ای دارد که این داستان‌ها معمولی‌تر از آن چیزی است که فکرش را بکنید.دنیای یک‌سری شخصیت که خجالتی بودن پررنگ‌ترین وجه شخصیتیشان است.

شاید در برخورد اول داستان‌های «جولای» را زنانه بدانیم ولی با گذشت زمان و خواندن چند داستان دیگر، در می‌یابیم که داستان‌ها، داستان آدم‌های تنهاست. تنهایی‌هایی را تعریف و توصیف می‌کند که جنسیت ندارد؛ به همان اندازه که مردانه است، زنانه است.