(از حال‌ها و هواهای تازه در داستان)

نویسنده : مجموعه نویسندگان

    ترجمه : پژمان طهرانیان

برشی از متن:
«قرص نانی که برایت ظاهر کردم حدودا در ارتفاع سی سانتی از میز آشپزخانه‌ات در هوا معلق است. میز معمولیست و تویش دریچه‌ای نیست. پایین نان، قاب دستمال آبی رنگی در هوا معلق است؛ و نخی هم در کار نیست که دستمال را به نان وصل کرده باشد یا نان را به سقف یا میز را به دستمال- تو با بالا و پایین بردن دستت این را ثابت کرده‌ای. اما خودت نان را لمس نکرده‌ای. چه چیز مانعت شده؟ نمی‌خواهی بدانی که نان واقعیست یا این که تنها توهمیست که من فریبکارانه به نحوی به چشمت واقعی جلوه داده‌ام. شکی نیست که می‌توانی نان را ببینی، حتا می‌توانی بویش را حس کنی؛ بوی خمیر ترش می‌دهد، و به نظر به حد کافی سفت هست؛ به سفتی بازوانت. اما آیا می‌توانی به آن اعتماد کنی؟ می‌توانی آن را بخوری؟ نمی‌خواهی که بدانی؛ تصورش کن.»