نویسنده : حافظ عظیمی

شعری از این کتاب :

دستی به سوی خودم دراز می‌كنم
شبیه شاخه‌ی انجیری كه در انزوای دامنه
می‌خواهد كوه را در آغوش بگیرد
دستی به سوی خودم دراز می‌كنم
و به یاد می‌آورم موج
هر آنچه با خود آورده را بازمی‌گرداند

تو بگو
از آخرین باری كه صخره‌ای به دریا بازگشت،
چقدر می‌گذرد؟
از آخرین باری كه دریایی بازنگشت؟