نویسنده : بهنام مبارکه

در سده‌ی سوم میلادی که مردم آن روزگار به زبان فارسی میانه (پهلوی) سخن می‌گفتند، دیگر زبان اوستایی زبانی فراموش شده و خاموش بود و در زندگی روزمره کاربردی نداشته است و تنها موبدان به آن آگاهی داشتند. موبدان و دبیران در اندیشه‌ی چاره‌جویی برآمده و با پژوهش در خط‌های دوره‌ی میانه (پهلوی کتابی و پهلوی زبوری) در سده‌ی چهارم تا ششم میلادی «خط اوستایی» یا «دین دبیره» را، از نو آفریدند. انگیزه‌ی آنان در این امر توجه به بازگویی دقیق واژه‌ها و نشانه‌های اوستایی بود که در سایه‌ی خطی که بتواند همه‌ی ویژگی‌های آوایی را منتقل کند، آواهای آن از تغییر در امان ماند. این خط یکی از دقیق‌ترین و مناسب‌ترین خط‌های جهان برای ثبت آواهای یک زبان است.

این کتاب به آسانی نشانه‌های اوستایی یا دین دبیره را به خواننده آموزش خواهد داد.