ژانر كارگاهي يكي از عالي‌ترين ابزارهاي روايت ريشه‌هاي نفرت، خشونت و وضعيت تاريخي انسان است. كارآگاه‌ها از دوران اسطوره‌هايي چون هولمز و پوآرو تا امروز كه انواع و ابعاد بسيار انساني‌تري پيدا كرده‌اند، شمايلي از بشر در قرن بيستم تصوير كرده‌اند كه در آن دوره‌اي از تاريخ جنون وجود دارد. رمان «دلواپسي‌هاي مگره» يكي از انبوه رمان‌هاي پليسي‌نويس بزرگ بلژيكي‌الاصل ژرژ سيمنون است. مگره يكي از مهم‌ترين كارآگاهان تاريخ ادبيات پليسي قرن بيستم و به‌خصوص در سنت فرانسوي و به طور كلي‌تر اروپايي است. «دلواپسي‌هاي مگره» يكي از رمان‌هاي عجيب ژرژ سيمنون است. رماني كه همان‌طور كه از نام ‌آن برآيد، فرآيندي از «اضطراب» را در دل خود دارد.

در ساعت‌هاي خلوت بعد از كريسمس مگره با مورد عجيب و غريبي روبه‌رو مي‌شود كه مدعي است، قرار است به قتل برسد... اين نوع خاص كه ذهن روزمره‌نگر قدرت حاكم يعني دادستان، شوخي مي‌خواندش، ذهن هيولايي كارآگاه را به خود مشغول مي‌كند. مگره دلواپس است و اين دلواپسي دقيقا از نوع حالت برزخي‌اي است كه فوكو بارها و بارها درباره‌شان نوشته حالتي از دانايي كه براي اكثريت ديگران معناي جنون دارد يا اگر بخواهيم قرائتي روان‌شناختي از آن به دست دهيم بايد به عدم تناسب رفتارهاي مدعيان مقتول شدن در متن اشاره كرد. فرويد به ما يادآوري مي‌كند كه اشياء و وابستگي‌ زيستي به آنها يك پروسه خاص اخلاقي و زيستي را مي‌آفريند. متهمان عاشق ساختن قطارهاي اسباب‌بازي است. او با فرآيندي از آفرينش سروكار دارد. قدرت‌مند است و جاه‌طلب و آفرينندگي او، ذهن مگره را بيش از هر چيز مشغول خود مي‌كند.