در تاریخ قرن گذشته‌ی اروپا نمونه‌های فراوانی از نویسندگان و فیلسوفان به چشم می‌خورند که، گذشته از این که در جوامع دموکراتیک می‌زیستند یا در جوامع فاشیست و کمونیست، از مبانی تمامیت‌خواهی و حکومت‌های مخوف حمایت و دفاع می‌کردند. اما روشنفکران، که باید گوش‌به‌زنگ شرارت‌های خودکامگان باشند، چگونه به آرمان‌های آزادی و پرسشگری مستقل خیانت کردند؟ آیا آن‌ها تلویحاً چنین موضعی اتخاذ کرده بودند یا واقعاً سرکوب و رنج انسانی در ابعاد گسترده را تأیید می‌کردند؟ مارک لیلا، در کتاب روشنفکران و سیاست، شرح‌حال‌های مختصری از مارتین هایدگر، کارل اشمیت، والتر بنیامین، الکساندر کوژف، میشل فوکو و ژاک دریدا به دست می‌دهد و در آن تفسیر می‌کند که چگونه این متفکران فریب ایدئولوژی‌ها و تلاطمات زمانه‌ی خود را خوردند و چشم بر استبداد و ددمنشی و ترور دولتی بستند