نویسنده : محمود معتقدی  

همین یک راه کوچک را به یاد دارم دیگر خودم هستم و با همه ی سایه های گمشده ام به پاییز یونان که می رسم همچون پناه جویی / به صف دریا می زنم و نام کوچکت را / همانند ترانه ای طولانی با خود / به زمزمه ای باز می نشینم کوچه های آسمانم را / پیاده می آیم!