این کتاب شامل هفت داستان کوتاه درباره ی سرگذشت نویسندگان و روشنفکران ممنوع القلم  چک که  در زمان اشغال این کشور توسط نیروهای شوروی ، مجبوربه کارگری بودند، می باشد.

ایوان کلیما، نویسنده، نمایشنامه‌نویس، مقاله‌نویس و روزنامه‌نگار اهل جمهوری چک، در سال 1931 در پراگ به دنیا می‌آید. او سال‌های دوره‌ی کودکی خود را در ترزین اشتات می‌گذراند. کلیما درباره‌ی زندگی آن سال‌ها می‌گوید: «در ترزین اشتات که من سه سال و نیم آنجا بودم اتاق گاز نبود. با این حال صدها جسد دیدم. در آنجا مرگ یک تجربه‌ی روزانه بود. من به مرگ عادت کرده بودم و حتی دست ‌کشیدن به یک جسد دیگر هیجانی برای من نداشت». بعد از بهار پراگ بسیاری از آثار او و دوستانش ممنوع‌الانتشار می‌شوند. با این حال وی از چک خارج نمی‌شود و به گفته‌ی خودش کنار شادی‌ها و غم‌های هم‌وطنانش می‌ماند. یک سال قبل از بهار پراگ نیز به دلیل انتقادهایش از حکومت چکسلواکی بازداشت می‌شود. او در  سال ۱۹۶۹ برای یک ترم به دعوت از دانشگاه میشیگان آمریکا برای تدریس به این کشور می‌رود. یک سال بعد دوباره به پراگ بازمی‌گردد و به نوشتن نمایشنامه و داستان می‌پردازد. اما این آثار تا سال ۱۹۸۹ فقط در خارج از چکسلواکی منتشر می‌شوند. کلیما در سال ۲۰۰۲ موفق به دریافت جایزه‌ی فرانتس کافکا به خاطر یک عمر فعالیت ادبی می‌شود.