نویسنده : سلطان احمد بن اویس جلایر

به کوشش : علی فردوسی ،ساناز رجبیان

مصنف این مجموعه شعر، که چنانچه پیشتر خواهیم دید نام روایت نهایی آن «هفت پیکر» است، سلطان احمد بن اویس جلایر، در 759 هجری (1357 میلادی) زاده شده و از 11 صفر 784 (26 آوریل 1382) تا هنگام قتل فجیع اش در 29 ربیع الثانی 813(31 اوت 1410) به نحو گسسته‌ای بر نواحی غربی ایران و بخشی از عراق کنونی حکومت کرده است. اهمیت این مجموعه در ارزش ادبی آن نیست، بلکه در آن است که این قدیمی‌ترین دیوان کاملی است که از پادشاهی به زبان فارسی به جا مانده است، و از این رو به ما این فرصت را می‌دهد که از سمتی دیگر، یعنی از سمت شهریار به عنوان ممدوح و مخاطب عادی شعر درباری، و نه شاعر و مدیحه‌سرا، به شعر و کارکرد آن در جهان ادبی پیشامدرن ایران، به آنچه جلوتر آن را «جمهوری ادبا» خواهیم خواند، بنگریم.