نویسنده : آنا رضایی

شعری از این کتاب :

سرمه‌ی ابدی من است این نگاه سرگردان

ایوان برف‌گیر من است این صدا

که لمبر می‌خورد در راهروهای روشن

و خوشه‌های انگور را

به تنهایی سال‌های بعد می‌آویزد

در غیابت اما

سنگ قبری آفتاب خورده‌ام

که نامی ندارد

کشته‌ی آن رگ‌های درخشانم

رها شده بر لاجورد موج‌ها