نویسنده : اسماعیل کاداره

    ترجمه : محمود گودرزی

برشی از متن:

اگر رودیان این‌صحنه را در یکی از پرونده‌های کمیسیون پیدا نکرده بود، به‌کلی باورناپذیر به نظر می‌رسید.

اما شاید اعضای هیئت هنری کمتر به بُعد عجیب و مضحک صحنه توجه کرده بودند؛ چون روح در این‌لحظه ظاهر می‌شد.

او انتظار داشت بعضی از آن‌ها از این‌روح وحشت کنند. این‌روح اینجا چه‌کار می‌کند؟ این رئالیسم سوسیالیستی است یا هملت؟‌ دیگران چه‌بسا از او دفاع می‌کردند: هرچه بود، ارواح ابداع شکسپیر یا حتی سنکا نبودند. تمام این‌چیزها از دل مردم بیرون می‌آمدند.

به نظرش رسید این دفاع شروع خوبی باشد، با این‌حال، هنوز نمی‌توانست ذهنش را از مساله حضور روح آزاد کند. درست قبل از نیمه‌شب، وقتی آماده می‌شد به رختخواب برود، پاسخ این مساله مثل برق از ذهنش گذشت. پاسخ موردنظر شاهکار تکبری غالب بود که تمام وقایع چند روز اخیر را بی‌اهمیت می‌کرد:‌ احضارهایش به کمیته حزب، کاهلی‌های صبح‌هایش، جاده ویتنامی- کوبایی به سوی شکنجه‌گاهش از ورای کافه‌های تیرانا و حتی میگنا و اشک‌هایش.