نویسنده : لوئیجی پیراندلو

    ترجمه : آزاده آل‌محمد

برشی از متن:

آراﻣﺶ ییلاق ﻫﻢ ﺑﻪ او آﺳﻮدگی ﺧﺎﻃﺮ نمی‌ﺑﺨشید. ﻧﻪ چیزی می دید و ﻧﻪ چیزی می‌شنید؛ ﻏﺮق در ﻋﺬاب درونی‌اش ﺑﻮد. در عین ﺣﺎل نمی‌ﺧﻮاﺳﺖ کﻪ اینﻧﻮع تازه‌ی ﺣﺴﺎدت، رشک ﺑﺮدن ﺑﻪ ﻣﺮد ﺳﺎﻟﺨﻮرده‌ای، استلینا را بیازارد و نمیﺧﻮاﺳﺖ از اینکه ﺑﺎ استلینا ازدواج کرده ﺑﻮد اﺣﺴﺎس پشیمانی کند؛ پشیمانی‌اش ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺸﻖ تندی که ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺣﺲ می‌کرد، ﺣﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اﮔﺮ ﺧﻮب می دانی که دوﺳﺘﺖ دارم و از ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ هستی، دیگر ﭼﺮا از ﻣﻦ می‌ﺗﺮسی؟

که ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ که از ﺗﻮ میﺗﺮﺳﻢ؟

ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻮ.

استلینا بی‌درﻧﮓ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑه پایین اﻧﺪاﺧﺖ.

ﻧﻪ! ﻣﺮا ﻧﮕﺎه کن... این ﭼﺸﻢﻫﺎ، ﭼﺸﻢﻫﺎی زنی نیستند که از ﺧﻮدش ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﺪ.

استلینا، ﺷﺮم‌زده ﻋﺬر می‌آورد.

شاید، اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز خلق و ﺧﻮی ﺗﻮ را نمیﺷﻨﺎﺳﻢ و از این واﻫﻤﻪ دارم که ﺗﻮ را ﻧﺎراﺣﺖ کنم ﺑﺪون آن که ﺑﺨﻮاﻫﻢ.

چیرو ﮔﻔﺖ: یا شاید بیشتر از این ﺑﺎﺑﺖ اﺳﺖ که قلب ﺗﻮ، وﺟﺪان ﺗﻮ ﺗﺎ اندازه‌ای آزارت می‌دهد.

شب و روز، همواره چکشی بر مغزش فرو می کوفت.