(عاشقانه‌های بی‌کلام، سایه‌ی سرمست، پاریس در شب)

نویسنده : پل ورلن ،روبر دسنوس ،ژاک پرور

    ترجمه : زهرا تعمیدی ،اصغر عسکری‌خانقاه

این سه شاعر از جهاتی مشابه و از بسیاری جهات متفاوت بودند. در ادامه دیدگاه‌های کلی هریک از این سه شاعر مطرح فرانسوی را می بینیم.

پل ورلن بسيار ديرهنگام موردتوجه جامعهٔ ادبى آن زمان قرار گرفت و در سال ۱۸۹۴، پس از مرگ لوكنت دوليل «ملك‌الشعرا» خوانده شد و سرانجام در سال ۱۸۹۶ درگذشت. ورلن به دليل فاصله‌گرفتن از قواعد شعرى گذشته، توجه به جنبه‌هاى موسيقايى كلمات و استفاده از زبانى غيرمستقيم و نمادين براى القاى احساسات، از پيشگامان مكتب نمادگرايى به شمار مى‌آيد؛ مكتبى كه جهان بيرون را سرشار از نشانه‌هايى  ‌مى‌داند كه در پس آن‌ها معانى حقيقى نهفته است و هنرمند با قدرت دركى كه دارد ‌مى‌تواند اين نشانه‌ها را احساس و با نمادهايى كه به كار مى‌برد، به خواننده القا كند. 

روبر دسنوس در سال ۱۹۱۹ با شروع فعالیت در یک دفتر انتشاراتی، به محافل ادبی پیشتاز راه یافت و با بنژامن پِره، بنیان‌گذار مکتب سوررئالیسم آشنا شد. در سال ۱۹۲۱، پس از پایان خدمت سربازی، به گروه سوررئالیست‌ها و محفل شاعران ِکوچهٔ شاتو ازجمله برتون، لویی آراگون، فیلیپ سوپو،  ژاک پرور و میشل لریس پیوست. از دیدگاه سوررئالیست‌ها، بشر در آن‌سوی واقعیت، به دانشی تازه دست می‌یافت که فراتر و والاتر از واقعیت ملموس بود و تنها راه دست‌یافتن به این واقعیت، آزادکردن ذهن از قید نظارت ضمیر آگاه هنرمند و رو کردن به عالم رؤیاها و توهم و حالت‌های بین خواب و بیداری و استفاده از فعالیت ضمیر نیمه‌هوشیار بود. براین‌اساس، سال‌های ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۴ سال‌های تجربهٔ نوشتار غیرارادی، خواب‌های هیپنوتیزمی و روایت خواب برای دسنوس و دوستانش بود و به‌حدی پیش رفت که  برتون او را «شاهزادهٔ سوررئالیسم» نامید.

ژاک پرور در دوران سربازی، با ایو تانگی از نقاشان برجستهٔ سوررئال و مارسل دوئامل دوست شد و این دوستی، پس از بازگشت آنها به پاریس، به هم‌خانگی در کوچة شاتو در محله مون پارناس انجامید؛ جایی که بعدها به محفل شاعران سوررئالیست (آندره برتون، لویی آراگون، روبر دسنوس و فیلیپ سوپو) تبدیل شد. در سال ۱۹۲۹، از سوررئالیسم و از جزم‌گرایی بیش از حد برتون دل کند و در کنار نوشتن شعر و ترانه، به فعالیت‌های مختلف هنری پرداخت: از ۱۹۳۲ تا ۱۹۳۶ نمایشنامه‌های بسیاری برای گروه اکتبر و گروه تئاتر کارگری نوشت و با کارگردان‌های بزرگی همچون اوتان - لارا، پیر پرور، رنوار و به‌ویژه مارسل کارنه به‌عنوان سناریست و تنظیم‌کنندهٔ متن همکاری کرد.