نویسنده : نرگس صفائیان

عاشق دختر ساعت پنج عصر بود؛ چند روز در هفته وقتی خورشید داشت آخرین جرعه‌های روز را سر می‌کشید و ساعت بزرگ بالای موزه پنج ضربه می‌زد، همین ساعت در همه‌ی فصل‌ها او را دیده بود. در تابستانهای شلوغ و بی‌خیال پارک، بهارهای رنگارنگ که بوی گل‌های اقاقیا حتی درختان را هم عاشق می‌کرد – چه برسه به او – و زمستانهای پربفی که پالتو مشکی دختر، همرنگ روزگار او می‌شد و ردپای او کنار قدمهای دختر در متن سپید زمستان، مثل مرکب سیاهی بود از زبانی فراموش‌شده.