این مجموعه‌ی شگفت، کتابی است  در هیأتی شاعرانه، با طرح جلدی از "منوچهر یکتایی" که ادای دِینی به اوست. این کتاب به دبیری "م. طاهر نوکنده" منتشر و به "پرویز دوایی" نیز تقدیم شده است. همه‌ی این نام‌ها را که کنار هم بگذاری، به این نتیجه می‌رسی که باید دیگر بار در این کتاب تأمل کرد.

 

شعری از این کتاب : 

 

من تمام پلّه‌ها را آبی رفتم/ آسمان خانه‌ی ما/ آسمان خانه‌ی همسایه نبود/ من تمام پلّه‌ها را که به عمق گندم می‌رفت/ گرسنه رفتم/ من به دنبال سفیدی اسب/ در تمام گندم‌زار فقط یک جاده را می‌دیدم/ که پدرم با موهای سفید از آن می‌گذشت./ من تمام گندم‌زار را تنها آمده بودم/ پدرم را دیده بودم/ گندم را دیده بودم/ و هنوز نمی‌توانستم بگویم: اسب من/ من فقط سپیدی اسب را گریستم/ اسب من را درو کردند.