نویسنده : میثم نبی

میثم نبی با ظرافت، تمام حواس خواننده را بدون شگردهای خودنمایانه به بازی می‌گیرد و نور و صدا و تصویر را به کار می‌بندد تا در نهایت ایجاز فضای داستانش را منتقل کند. این زبان نسبتاً شسته‌ـ رفته‌ی نویسنده علاوه بر نازک خیالی‌هایی که متناسب با راوی اول شخص زن است موجب شده علاوه بر برانگیختن اشتیاق خواننده به ادامه مطالعه، توقع او را از این رمان بالا ببرد.

«در حین چرخش، سیم‌کشی‌های تنم را باز می‌کنم، هدفون و mp3 را می‌گذارم روی میز، می‌روم داخل اتاق خواب و آوار تن سنگینم را خراب می‌کنم بر سر تخت. کمی بی‌خود و بی‌جهت خیره می‌مانم به سقف. آباژور را روشن می کنم. سایه‌های بزرگ مثل همیشه آرام و بی‌صدا روی سقف و دیوارها ظاهر می‌شوند و از مشرق تا مغرب اتاق کوچکم را دربر می‌گیرند. جنگ میان نور و تاریکی دوباره سر می‌گیرد. گیلی، عروسک کوچک آویز جاسوئیچی‌ام را از توی کوله می‌آورم بیرون و می‌گذارم کنار چراغ...» (صفحه 13)