نویسنده : رسول نظرزاده

تک‌گویی‌های سینمای ایران» تمامی فیلم‌های تاریخ سینمای ایران را که تک‌گویی و مونولوگ دارند را دربرمی‌گیرد، افزود: تک‌گویی شخصیت‌ها از روی فیلم‌ها که در آن نقش‌ها خود را افشا و اعتراف می‌کنند پیاده شده و درباره آن تحلیل نوشته‌ام. تک‌گویی‌ها به‌صورت خام پیاده شده تا مخاطب خودش درباره آن قضاوت کند. سپس در یک مقاله اول و یا انتهای این تک‌گویی‌ها، حواشی آن را بررسی کردم که این تک‌گویی ها از چه نوعی بوده و چه تاثیری در روند فیلم داشته است و اگر نباشد چه تاثیری در فیلم دارد.

این موضوع مهم است چرا که ما همواره تاریخ را از بیرون فیلم‌ها نگاه کرده‌ایم و به آن روند و جهت داده‌ایم اما حالا می‌توان از صدای درون خود فیلم‌ها و این تک‌گویی‌ها که نقطه‌عطف و حساس فیلم‌ها هستند به ناگفته‌ها و صدای درونی فیلم‌ها رسید؛ چرا که در آن شخصیت‌ها درون خود را افشا می‌کنند. این تک‌گویی‌ها نقطه حساس فیلم هستند که در آن دوربین هم‌چون یک آیینه عمل می‌کند و  شخصیت در مقابل آن، نقاب خود را برمی‌دارد و همه چیز را اعتراف می‌کند. تک‌گویی‌ها به دو دسته عمده «درونی» و «بیرونی» تقسیم می‌شوند، تک‌گویی بیرونی، به‌سوی شخص دیگری ابراز می‌شود مانند تک‌گویی شخصیت در هنگام نامه‌نگاری یا صحنه‌هایی که شخصی درددل خود را برای یک نفر دیگر اعتراف می‌کند. تک‌گویی درونی، شخصیت با خودش حرف می‌زند. -منبع