نویسنده : ایمان زرگران

باید می گریختم؛ از جامعه، خانواده، زادگاه و خلاصه هرآنچه که به گونه ای به من مربوط می شد، از بزرگترین مستبد زندگیم وراثت و از این غریزه ی لعنتی معطوف به حیات که باعث می شود هر موجودی با کمال حقارت باز هم به زندگی بی آویزد، غریزه ای کاملاحیوانی برای درجا زدن، ماندن و در نهایت گندیدن؛ و از همه مهم تر از خودم؛ خودی که نمی شناسمش. از دیگر سوی، رویای پوچ معصومیت که نتیجه ای جز عذاب وجدان و در خود پیچیدن و بی آرامی به همراه ندارد.
تنها فکر غالب این چند سال با قدرت هرچه بیشتر به سراغم می آمد. نابودی کامل، محو در عدم، آسایش ابدی از مصیبت ذهن و هرچه که مرا به مانند کشتی شکسته ای در طوفانی سهمگین، هر دم به سویی می برد و آماج ضربات ویرانگر امواج می کرد. در اعماق وجودم چیزی غریب و قدرتمند مرا وامی داشت که به هر نحوی شده هرچه زودتر از شیر خودم خلاص شوم.