فرزند آخر بودیم

از پدری تنومند

که شاخ‌هایش با گوزن‌های ماده عیاشی می‌کرد

تازه کابل را فتح کرده بودی

دستت به خون زمین آغشته

در زوزه‌هات مردی خشخاش می‌خواست

کلید خزائن خالی را به من بخشیدی

 کاتب می‌نوشت

این بانو تب دارد و مهری که به آن گیاه می‌گویند روییده در چشم‌هاش

خوراک او گل‌های مار زبان است در چند نوبت

و در هر نوبت زهری بر کام او کنند مارگونه از تلخ

 ......