ترجمه : اسدالله امرایی

 

ساراماگو نویسنده ی پرتغالی برنده ی جایزه نوبل ادبیات سال 1998 که در بیشتر آثارش از تمثیل های فراوان استفاده می کند. در توضیح این رمان آمده است: «این رمان ادامه ی رمان کوری می باشد. ساراماگو در رمان کوری به انتقاد از کوری سیاسی و اجتماعی مردم می پردازد و در رمان بینایی به حکومت هایی می تازد که به ظاهر خود را مدافع آزادی و دموکراسی دانسته اما در حقیقت می خواهند با نادان نگاه داشتن مردم مقاصد خود را پیش ببرند و نشان می دهند که نه تنها مدافع آزادی بیان و دموکراسی اجتماعی نیستند بلکه هر نوع آزادی عقیدتی و سیاسی را سرکوب می کنند و در این راه از ایجاد رعب و وحشت و ترور و خشونت دریغ نمی ورزند. در این رمان تمام آدم هایی که از بیماری کوری رهایی یافته اند به یک شناخت عمیق نسبت به موجودیت خود و نقش شان در اجتماع رسیده اند.»

سبک منحصربه فرد ساراماگو در رمان هایش پرهیز از علایم سجاوندی متداول است. طنز داستان ظریف اما تلخ است. آدم های داستان ساراماگو در بینایی هم مثل کوری اسم ندارند.


داستان بینایی از یک روز بارانی در یک حوزه ی اخذ رأی در پایتختی بی نام آغاز می شود. از شدت باران کسی بیرون نیامده و در حوزه پرنده پرنمی زند. بعدازظهر است و هنوز هیچ کس برای دادن رأی به حوزه نیامده است. مسئولین حوزه با نگرانی به افراد خانواده و بستگان شان تلفن می زنند و از آن ها می خواهند تنور انتخابات را گرم کنند گویا کسی قصد رأی دادن ندارد اما ساعت 4 به ناگاه حوزه ی اخذ رأی شلوغ می شود. مردم مصمم و شتابان می آیند و رأی خود را به صندوق می ریزند. فردای آن روز شمارش آرا آغاز می گردد. نتیجه باور کردنی نیست. بیشتر مردم رأی سفید به داخل صندوق ریخته اند و احزاب تنها مقدار کمی از آرا را ازآنِ خود کرده اند. هفتاد درصد آرا سفید است. مردم با رأی سفید شورش کرده اند. آیا این رأی سفید با کوری ارتباطی دارد؟