به کوشش : محمد رفیعیان

آقای حسین تهرانی هنرآموز هنرستان عالی موسیقی ملی ما است و در این هنرستان به هنرجویان تمبک و وزن شناسی تعلیم می دهد. برای اولین بار در سال ۱۳۲۹ یک ارکستر ضرب از شاگردان خود ترتیب داد. تمبک هایی که در این ارکستر نواخته می شد ابعاد مختلفی داشتند و به همین جهت دسته جمعی قادر بودند که نغمات ساده ای بنوازند. این اقدام نه تنها برای ایرانی ها جالب بود، بلکه در نظر خارجی ها نیز شگفت انگیز به نظر می رسید.
حاجی خان ضرب گیر یکی از نوازندگان ضرب بود و شهرت فراوانی داشت. ولی وقتی امروز تکنیک نوازندگی او را با نوازندگی حسین تهرانی مقایسه می کنم می بینیم جدا این دو قابل قیاس با یکدیگر نیستند. الحق باید حسین را مبتکر یک سبک نوازندگی تازه و متنوع و مدرسه ای شناخت. دینامیکی که در نوازندگی حسین هست، من در هیچ یک از نوازندگان گذشته ندیدم. حالت ها و نوانس ها که حسین به وسیله همین یک تکه پوست و چوب و به نیروی انگشتان توانا و مخصوصا احساس و فهم ضرب شناسی خودش نشان می دهد. اصلا همین ایجاد کردن یک ارکستر برای ضرب یکی از کارهای کاملا نوظهور و بدیع این مرد است و باید در این زمینه او را تشویق کرد.