نویسنده : عبدالرزاق گورنه

    ترجمه : فرزانه حیدرنیا

عبدالرزاق گورنه به سال ۱۹۴۸ در تانزانیا (زنگبار) زاده شد. در پی کودتا و انقلاب در زادگاهش در ۱۸ سالگی به انگستان پناهنده شد و به تحصیل پرداخت. پس از پایان تحصلات به عنوان استاد ادبیات پرداخت. پس از پایان تحصیلات به عنوان استاد ادبیات در دانشگاه «کنت» به تدریس و نوشتن داستان‌های بلند پرداخت. جایزه نوبل ادبیات در سال ۲۰۲۱ به وی اعطا شد. رمان‌های وی بارها نامزد جوایز معتبری چون جایزه بوکر، جایزه ویتبرد، جایزه کین، جایزه ادبی نویسندگان کشورهای مشترک‌المنافع شده است.
عبدالرزاق گورنه در داستان‌هایش صدای بی صدایان، مهاجران، پناهندگان و تبعیدیان را سر می‌دهد. آنان که از سرزمین خورشید گریخته‌اند ولی ریشه در زادگاه و میهن خویش دارند.
از رمان‌های نامی و شهره او گذشته از «ورای زندگی‌ها» که آخرین اثر وی می‌باشد، می‌توان کتاب های «خاطره کوچ»، «قلب شنی»، «بهشت» و «آخرین هدیه» را نام برد.

برشی از متن:

آفیا در پانزده سالگی‌اش و در اولین روز عید آن سال، لباسی را پوشید که دوستانش جمیله و سعده به عنوان هدیه برای او دوخته بودند. نیم‌تنه بالای لباس از ساتن آبی بود که کاملا اندازه بود و یقه‌ای گرد داشت با حاشیه‌ای از تور سفید. دامن لباس بلند و چین‌دار بود و از پارچه پوپیلن آبی آسمانی با طرح شکوفه‌های سبز، درست شده بود. پارچه را مادرشان از لباس خیلی قدیمی‌شان درآورده نگهداری کرده بود. جمیله استعداد عجیبی در طراحی لباس از پارچه‌های ناقص شده داشت و او بود که این طراحی را برای او انجام داده بود. هنگامی که آفیا لباس را در خانه آنها امتحان کرد، خواهران به نشانه تبریک به خودشان، لبخندی رد‌وبدل کردند و به او گفتند که لباس کاملا اندازه اوست. این زیباترین لباسی بود که آفیا تا به حال داشت. وقتی به خانه رسید، آن زا زیر چادر خود قرار داد و سپس در کمد اتاقش پنهان کرد. حسی غریزی او به این کار واداشت زیرا انتظار نارضایتی داشت.