نویسنده : آلخاندرو پیزارنیک

   ترجمه : شیرین کریمی

برشی از کتاب :

صداهای من‌اند به سرودخوانی

تا که از سرشان بیفتد خواندن،

آن خاکسترین دهان‌بندخوردگان در سحرگاهان،

آن جامعه‌هاشان به بر چون پرندگان نزار زیر باران.

در انتظار، زمزمه‌ی

شکستن یاس‌ها.

و سپید که سرزند

خورشید شقه‌شقه در خورشیدهای کوچک سیاه.

و همیشه شباهنگام،

قبیله‌ای از کلمات مثله

سر درپی سرای است در گلوی من،

تا که از سرشان بیفتد خواندن،

آن جرارگان، آن مالکان سکوت.