خود تو علی‌اشرف، توی این زندگی کِی گذاشتی آب خوش از گلویت پایین برود، هان؟... همه‌چیز را به خودت زهر می‎کنی. تابه‌حال شده از خودت بپرسی که این خودزنی‎ها تا کی؟ این‎طور که تو کمر به ویران‌کردن خودت بسته‎ای، والله که مغول کمر به ویران‌کردن نیشابور نبسته بود! داری هی وجودت را شخم می‎زنی و نمک می‎پاشی روی زخم‎های خودت... مگر نمی‎گفتی آدم از راه زخم‎هایش نفس می‎کشد؟ زخم‎هایی که نمک‌سودشان کرده‎ای، چه؟ مگر دست‌آخر آدم را خفه نمی‎کنند؟ با توام علی‌اشرف... بلند شو، نگاه کن! می‎گویند این میدان توی جهان بی‎همتاست؛ یعنی زیباترین میدان جهان است. علی‌اشرف، تو خوشحال نیستی... این‌جا توی قشنگ‌ترین جای دنیا به تو خوش نمی‎گذرد. بیش‌تر از هزار بار به من گفته‎ای که زن زیبایی هستم؛ خب علی‌اشرف، تو وقتی کنار من، آن‌هم توی این میدان خوشحال نیستی، وقتی باهات حرف می‎زنم به من نگاه کن، وقتی کنار من، آن‌هم این‌جا در نقش‌جهان خوشحال نیستی و یک‌بند سرت گرم کشیدن شمایل زنی غریب است، پس بهتر نیست اصلاً بروی گورت را علی‌اشرف... پس بهتر نیست بمیری؟