ردگم که به بیست زبان ترجمه شده و بیش از چهارده نسخه ی مختلف آن به زبان اسپانیایی چاپ شده، ستایش شده ترین رمان کارپانتیه است. رابرت چرچ، منتقد انگلیسی، در نیوکرانیکل نوشت «این کتاب همرده ی موبی دیک و... است و بسیار بسیار جامع تر از ادبیات صرف.»

مخاطبان مختلف، چه روشنفکر و چه متوسط الحال، تصویری را که کتاب از هنرمندی بازمانده از کار، میان روستاییانی در اعماق جنگل امریکای لاتین طرح کرده است و به شدت جالب توجه و گیرا برشمرده اند.

کارپانتیه در این کتاب بیش از هر اثر دیگر خود بدون قید و بند کولی گرایی تفننی ای را تحقیر می کند که تکثیر و بازتولید بی پایان آن را در پاریش مشاهده کرده بود. اگر شخصیت اصلی ناکام و نالان است و زندگی اش را، به واسطه ی مشاهدات زیبایی شناسی محور خود، به سختی طی می کند، دوستان شهرنشینش از او هم بیشتر سزاوار سرزنش اند. معشوقه اش موش از جنس «دورانی است که در آن انبوه زنانی ... خود را انقلابی نامیندند تا... این گونه، در لفافه ی نظرات فلسفی و اجتماعی، خود را تسلیم افراط در امو جنسی کنند، همان گونه که بیشتر به نام نظرات زیبایی شناسی برخی مسلک های ادبی کرده بودند.» رفقای نقاش و شاعر موش «شیدای نقاشی ابتدایی» اند. اما خود را تسلیم خیال پردازی هایی می کنند که نه خلاقانه و رهایی بخش بلکه خام و مرتجعانه است.