نویسنده : ویلهلم باوم

    ترجمه : مهناز بابایی

در قرن دوازدهم میلادی داستان‌های عاشقانه‌ای مملو از الگوهایی با چهره هایی از دوران کهن وجود داشت. سنت شعر سرایی اسلامی عمد تا پیشینهٔ مسیحی این ملکه را نادیده گرفت و شیرین، که عضوی از کلیسای سریانی شرق بود، به شیرین «ارمنی» تبدیل شد. این داستان حماسی عاشقانه نه تنها از ایران تا عثمانی گسترش یافت، بلکه به هند و ازبکستان و همچنین به کشور مسیحی گرجستان نیز رسید. تاکنون هیچ تلاشی برای درک پیشینه تاریخی این افسانه صورت نگرفته است.
این کتاب قبل از هر چیز سعی در تحلیل ریشه‌های تاریخی داستان شیرین دارد.