نویسنده : استفان هاج

    ترجمه : فلورا عسکری‌زاده

کتاب حاضر پژوهشی درباره‌ی تفکر هیدگر و دلالت‌های آموزشی و تربیتی آن در عرصه‌های انضمامی و تا حدودی ناظر به تحقق و اجراست. در این اثر سیر تفکر هیدگر نگاه انتقادی او به تعلیم و تربیت رایج و سلطه‌ی نگاه بر‌آمده از تکنیک به خوبی طرح و واکاوی شده است.
استفان هاج ضمن بیان مختصات تفکر هیدگر بر وفق طرز تلقی رایج از اندیشه‌ی متقدم و متأخر وی، کوشش می‌کند مهم ترین تضمنات آموزشی و تربیتی آن را پیش چشم آورد. نویسنده به وضوح نشان داده است که چگونه تمثل تاریخ هستی در اندیشه‌ی «خودبنیاد و ظهور» گشتل صورت‌هایی از تعلیم و تربیت را رقم زده که در آن انسان‌ها را به منزله‌ی برابر ایستاهایی از نوع «منبع» تلقی می‌کنند که باید همچون منابع انرژی به سود مصالحی ناصواب استخراج گردند نقدِ هیدگر به این طرز تلقی کتاب را متوجه بازجست‌های تربیتی او بر وفق نگاه پدیدارشناسی وجودی می‌کند و بر این مبنا خصایص این رویکرد هستی‌شناختی و رهایی‌بخش و برنامه‌های درسی برآمده از آن بیان می‌گردد.