گردآوری : منصور مومنی

لیکو و دیگر فرآورد ههای فرهنگیِ اقوامِ ایرانی بی رنج از روزگاران نگذشت هاند. اگرچه مانده اند، اما این به اکنون رسیدگان، نف سبُریدگانی هستند که زانوی طاقتشان رو به تا شدن است. منادیانِ تمدنِ بزرگ صحنۀ رستگاری را به ساز و صداهایی می دادند که قرار بود قرنِ بیستم را ی کجا و یکباره به اینجا بیاورند. نونوَارانی که خاطر های از خردورزی ها و خستگیهای ما در گذر از قر نهای ایستادن و نمردن نداشتند. تشَتِ آن منادیان که از بام افتاد، راهِ بازگشت به خویشتن به دروازه ای رسید که شرطِ گذر از آن اگرچه دیگر شد، ولی باز هم خانۀ لیکو و دورافُتادگانی چون او ابری ماند و بساطِ فرهنگِ اقوامِ ایران بساطی نشد. کنشها و واکنشهای اهلِ جست وجو نیز، بیشتر به کارِ موزه داران و میراث خورانِ هنر آمده است. من بر این گمانام که فرهنگِ ملّیِ ما برآیندِ همین داشته های ارجمندِ محلیست، و برای پاسداری از تمامیتِّ سرزمینیِ خود باید سر از برفِ نفیِ نواها و گویشهای محلیّ درآوریم و جایی بیشتر از جشن و جشنواره های گهگاهی برایشان باز کنیم. تالارهای رفیعی از کاخِ بلندِ زبانِ فارسی را بزرگانی ساخته اند که زبانِ خانه و خاندانشان جز فارسی بوده و در محیطِ یکی دیگر از زبانه ای ایرانی بالید هاند. هرگز این چندزبانیها راهِ همزبانی را به روی ایرانیان نبسته و دستِ مهرِ آنان را از دستِ همدیگر بیرون نکشیده است. ما در رنگین کمانی از زبان و آواز و آئین، همدل و همسخن و هم میهن یم. لیکوها را با چنین باوری به فارسی برگردانده ام. فارسیهای این کتاب به محتوا و ماجراهای بلوچیِ خود وفادارند، ولی نه چنان که آنها را واژه به واژه به زبانِ فارسی فرا خوانده باشم. کوشیده ام نسخۀ فارسیِ لیکوها جمال و بیانی نزدیک به شعرِ فارسی بیابند و کاری بیشتر از ثبتشان برای موزه های مردمشناسی به سرانجام برسد. شادا اگر چنین شده باشد.