(چشم‌اندازهایی از تاریخ 8)

نویسنده : مایرا ایمل

    ترجمه : سیما مولایی

در سال ١٩٦١، کاسترو رسماً اعلام کرد که کوبا کشوری سوسیالیستی است. در دهۀ ١٩٧٠ کوبا توانست به موفقیت‌هایی به‌ویژه در زمینۀ آموزش و پرورش، خدمات پزشکی و بهداشت دست یابد. شمار زیادی از مردم کار پیدا کردند و برابری و ثبات بیشتری برقرار شد. اما در همان حال آزادی‌های سیاسی کاهش یافت و کسانی که پیرو خط مشی کاسترو نبودند سرکوب می‌شدند.

در سال ١٩٨٠ کوبا با مشکل بزرگی روبه رو شد. بسیاری از مردم شغلشان را از دست دادند، مواد خوراکی سهمیه‌بندی شد، و زندگی مردم سخت‌تر شد. هزاران نفر از کوبا گریختند و به ایالات متحده پناهنده شوند.

بنا به گزارش دیده‌بان حقوق بشر در ژانویۀ ٢٠١٢، «کوبا تنها کشوری در آمریکای لاتین است که هر گونه مخالفت سیاسی را کاملاً سرکوب می‌کند.»

کوبایی‌هایی که از حکومت انتقاد می‌کنند به عنوان جنایتکار محاکمه می‌شوند؛ همۀ رسانه‌ها در کنترل دولت است و هیچ‌گونه آزادی بیانی وجود ندارد؛ و شهروندان اجازۀ خارج شدن از کوبا یا بازگشت به کشورشان را ندارند مگر آن که اجازۀ رسمی دولتی دریافت کنند که در بیشتر مواقع به آن‌ها داده نمی‌شود.