نویسنده : مری اولیور

    ترجمه : بهشید دلیلی

وقتی پدرم از در وارد شد، با خود فکر کردم تا به حال مردی چنین جذاب ندیده‌ام. حرف می‌زد، می‌خندید، حرکاتش نرم و آرام بود. چشمان آبی‌رنگش شفاف شده بود. گفت که به سادگی فراموش کرده من وجود داشته‌ام. هرکس می‌توانست ببیند، من هنوز هم می‌بینم که در این چند ساعت چه تسکینی یافته بود، چه خلاصی‌ای احساس کرده بود. آزادی، مثل هاله‌ای، روی شانه‌های لمیده بود. بعد من کتم را پوشیدم، رفتیم، سوار ماشین شدیم، و او دوباره در صندلی زندان وحشتناک خود نشست، پلک‌های پیر چشمانش را پوشاند، و دیگر هیچ نگفت...