نویسنده : ژان پل سارتر
   ترجمه : حسین سلیمانی‌نژاد

ژان‌پل سارتر در 1963 شرح‌حال کودکی و نوجوانی‌اش را به‌ شکل داستانی با عنوان کلمات در مجله‌ی روزگار مدرن چاپ کرد که به‌نوعی وداع با ادبیات تلقی شد. این خاطرات به موفقیتی آنی و چشم‌گیر دست یافتند، یک سال بعد به شکل کتاب منتشر شدند و جایزه‌ی نوبل ادبیات را برای نویسنده به ارمغان آوردند، اما یار و هم‌دم سیمون دوبووار که در آن سال‌ها با رشته‌حوادث جان‌سوزی چون مرگ آلبر کامو در سانحه‌ی تصادف، سکته‌ی مرلو‌پونتیِ فیلسوف و سال‌خوردگی مادرش روبه‌رو شده بود و نگاهی انتقادی به جایزه‌ی نوبل داشت از پذیرفتن آن سر باززد. سارتر در این زندگی‌نامه، که به دو بخش مساویِ خواندن و نوشتن تقسیم می‌شود، به توصیف صادقانه‌ی سنین چهار تا یازده‌سالگی و شرح وجود خود پیرامون کلمات می‌پردازد و با قلمی نقادانه و آمیخته با تمسخر و طنز، موضوعات کلاسیکی همچون والدین، تجربه‌های نخست کودک و شناختِ خویشتن را بسط می‌دهد و قریحه‌ی نویسندگی‌اش را نتیجه‌ی منطقیِ تجربه‌ای خاص برمی‌شمرد.

آموزگاران ما، پیشتر از آن که خود به بالندگی برسیم، آنهایی بودند که برای ما، چیزی تازه و بنیادین را به ارمغان آوردند. آنها راه ابداع شگردهای نوین ادبی و هنری را می دانستند. آنها به شیوه هایی در اندیشه دست یافتند که با تجدّد ما مطابق بود، چنین شد، که مشکلات راه با اشتیاق مبهم مان، هم اندازه شد. حالا می دانیم که برای هنر، و حتی برای حقیقت، تنها یک ارزش وجود دارد: «سرسلسله بودن» … سارتر برای ما چنین بود (دست کم به مدّت بیست و پنج سال از زمان آزادی فرانسه). در آن روزها، چه کسی به جز سارتر می توانست حرف تازه ای بزند؟ به جز او چه کسی راه های تازه ی اندیشه را به ما آموخت؟

                                                                                                                                                                                                                                                                                            ژیل دلوز