(انقلابیون مارکسیست ایرانی)

نویسنده : علی رهنما

    ترجمه : پوریا پرندوش

خشونت به عنوان گزینه سیاسی
هرگونه تصمیم سیاسی و فردی برای مسلح شدن علیه دولت؛ تمایل بـه مشارکت در عمل قهرآمیز ایجاد خسارت ،مادی آسیب رساندن و در صورت لزوم مرگ هموطنان را پیش فرض می‌گیرد برای درک اینکه چرا در اواخر دهه 1340 و اوایل دهه 1350، جنبش چریکی در ایران آغاز شد فرضیه‌های مشخصی مطرح است. از نظرگاه منطقی فردی که هیچ میل روان‌شناختی به خشونت نشان نمی‌دهد بر این پیش‌فرض است که روش‌های مسالمت‌آمیز و غیر‌خشونت‌آمیز تغییر سیاسی و اجتماعی نسبت به روش‌های خشونت آمیز ارجحیت دارند. چریکی جوان که با دانستن اینکه چقدر زندگی‌اش کوتاه خواهد بود، پیوستن به مبارزه مسلحانه را انتخاب می‌کند، تصمیمی آگاهانه می‌گیرد تا فرصت های مهم زندگی دنیوی و لذتهایش را کنار بگذارد. فرد انقلابی به محض انتخاب زرهی از یقین و باور را در یک مسیر یک‌طرفه به تن می‌کند. فلسفه زندگی و طرز فکر چنین فردی با طرز زندگی عادی مبتنی بر لذت حداکثری و درد و اندوه حداقلی متفاوت است. انقلابی همچنین می‌داند که انتخاب سیاسی به جنگ رفتن با رژیم سرتا پا مسلح پیامدهایی خواهد داشت که بارزترین آن قطع ارتباط با زندگی معمولی برای یک دوره نامعلوم است.