نویسنده : بهار رضایی‌گلج

«حتّای زندگی» دوباره باز دوره مرگ است کنار زنده ماندنِ آدم ها در سیزده تصویر، داستان، روایت قصه، خیال و شاید غزل!

نمی دانم؛

تو هر چه خواستی، هرجور خواستی بخوان این بازی را!

بخوانِشان به مهربانی سرانگشت چشم هات که جهان تازه شود به گشاده دستی آسمان و خاک.

به وقتِ کلمه، بهار را به یاد درختان خواب زده

می آوری؛

به یاد حتّای زندگی؟