مرثیه‌های دوئینو آخرین و مهم‌ترین اثر ریلکه است که شاعر آن را همراه با کتاب غزل‌های اورفه در حالت تحریک‌شده‌ای در مدتی کم‌تر از دو هفته در قصر دوئینو سروده است. این اثر که حاصل تجربه‌ی شاعرانه و انسانی ریلکه است، پیامش را با خشونتی عریان و نگاهی جهانی به مخاطب عرضه می‌کند. در این اثر، ریلکه هم محدودیت‌های بشری را به سوگ می‌نشیند، و هم آن‌ها را می‌ستاید. موسیقی کلام در ترجمه‌ی این اشعار پیچیده که سال‌ها زمان برده، خواندنی است.