نویسنده : تریسی بروگان

    ترجمه : فیروزه مهرزاد

«الان چیزی برای تماشا وجود نداره. اما اینجا روح و پتانسیل داره. بچه های زیادی اوقاتشون رو اینجا گذروندند. الفبا می خوندند و مسئله ی ریاضی حل م کردند. دو ردیف میز چوبی و شاید یه تخته سیاه اینجا بوده... اینجا یه بستنی فروشی دلپذیر میشه. میتونی تصورش کنی؟»
لیبی برنامه ریز مجالس شرکت بزرگی در شیکاگو بو، حداقل تا چند ماه پیش، تا زمانی که بدون هیچ تذکری اخراج شود. دقیقا می دانست چگونه اتاقی خالی را اندازه گیری کند و قابلیت های آن را بسنجد، اما هر جاذبه ای که پدرش در این ساختمان میدید فراتر از درکش بود.
شاید از دست دادن شغل‌اش بیش از وقار، عزت‌نفس و احتمالا دوست و خانه‌اش برایش هزینه داشت. شاید بصیرتش را نیز از او ربوده بود.
لیبی به تازگی درخواست‌های زیادی برای شغل داده بود، اما بعد از پاسخ هر هر کدامشان انگار با صورت روی زمین سیمانی می خورد. آن هم به این دلیل که اشتباهی دکمه ی انتخاب همه را زده بود و ایمیلی برای همه ی کارمندهای کندرو - گراهام و همکارانش فرستاده بود که در آن نوشته بود سلول های مغزی رئیس هایش از گل های شمعدانی کمتر است و همه ی درخواست های رفع نقص آن ها را بی سلیقگی محض می یند.
این احمقانه بود. ایمیلی مسخره. قرار بود شوخی با یک دوست باشد، اما هزینه اش برای لیبی جبران ناپذیر شد...