نویسنده : ایوب آقاخانی

کتاب «زیر نور موضعی مجموعه نمایشنامه‌های ایوب آقاخانی دهه‌ی ۹۰» از ایوب آقاخانی است. در مقدمه‌ی کتاب آمده است:

«ایوب آقاخانی، زاده‌ی نخستین روز از آبان ۱۳۵۴ در شهر تبریز، از نویسندگان موفق مطرح نسل سوم نمایشنامه‌نویسان کشور است. او دانش‌آموخته‌ی این رشته و کارشناس ارشد رشته‌ی ادبیات نمایشی است و بیش از بیست سال ـ تا زمان چاپ این سه مجلد ـ است که در دانشگاه‌های کشور در رشته‌های تئاتر و سینما تدریس می‌کند و بارها برای نمایشنامه‌هایش موفق به اخذ جوایز در رقابت‌های داخلی و بین المللی شده است.
آقاخانی موسس یک گروه فعال تئاتری با عنوان «پوشه» است که از سال ۱۳۷۴ تا کنون با این نام مشغول تولید تئاتر است.
او علاوه بر نویسندگی و کارگردانی، بازی هم می‌کند و داشتن این وجوه مختلف در کارنامه‌ی کاری‌اش، همچنین نگاه پررنگ اجتماعی او در کنار بازی‌های زبانی و فرمال و تنوع چشمگیر در آثارش، او را میان نویسندگان هم نسلش بسیار متمایز می‌کند.
این مجموعه که پیش روی شماست دربردارنده‌ی نمیشنامه‌های ایوب آقاخانی طی سه دهه‌ی ۷۰، ۸۰، ۹۰ شمسی ـ از روزگار دانشجویی‌اش تا پایان دهه نود ـ است که به ترتیب سال نگارش در این جلدها چیده شده‌اند.»

گزیده ای از کتاب:

کلامی با دوست درباره‌ی این مجلد
دیگر برد و باختی در کار نیست. جنگ یه به پایان رسیده و یا «سرد» است و نوعش متفاوت. اینجا و این دهه حریم امنی شده. کسی نمی‌تواند نادیده‌ات بگیرد. تنها حق دارد دوستت نداشته باشد و این یعنی امنیت. دیگر چه بردی؟ چه باختی؟ حریف کیست؟ هدف کجاست؟ نویسنده‌ای وارد دهه‌ی نود شده که جوایز و ستایش‌هایی به دست دارد و «دیگر ننویس تا خبرت کنیم» زهر‌آگینی به دیگر دست! نویسنده‌ای با چهره‌ای تاب‌خورده از درد، اما راضی از پشت سر و حضورش؛ راضی از خط حیات قلمش با تجربیاتی یکه و یگانه و سرک کشیدن‌هییی در منظومه ادبیات نمایشی کشورِ نازنینش.

درست است جنگ با جهانی که در پذیرفتن تو مقاومت دراد با پیروزی‌ات به سر آمده، اما نبرد و پنجه انداختن با خود ادامه دارد. هنوز باید جاهایی سر بزنم که شاید پس از آن رسالت خودم، مأموریت خودم که از طرف خودم برایم تعیین شده به درستی انجام شود و این هنوز تو را درگیر زایشی می‌کند که اصرار داری خوش‌قوراه باشد و شعارهای عمودی پرتاب نکند و جعل انتزاعی هویت انسان معاصر در دستور کارش نباشد. لِرد و لای نمی‌پذیرد. باید مجرب باشد. اما زلال. این هم خود یک سختی عظیم است. بله. دهه‌ی نود برای این نویسنده،‌ دهه‌ی آسانی نیست و هنوز با خود سر جنگ دارد . درست است که تکلیف آن چثه‌ی تکیده‌ی در صف که دهه‌ی هفتاد دیدی معلوم شده، اما هنوز در پی گرفتن عکسی بهتر در عکاسخانه‌ای زبده‌تر است.