آموس اوز مي‌گويد: «نوشتن مثل مجسمه‌سازي است. به مرور آن را مي‌تراشي و بالاخره چيزي از آن در مي‌آوري. لحظات با ارزشي در نوشتن هست. به‌خصوص وقتي كه نوشته رشد مي‌كند. مثل بچه در شكم مادر شروع مي‌كند به لگدزدن. درست وقتي كه شخصيت‌ها شروع مي‌كنند به مقاومت در برابرم و با من مي‌جنگند. اين لگدها يعني بچه زنده است. اين لحظه، لحظة مباركي است.»

برايان آلديس مي‌گويد: «ساعت چهار صبح از خواب پريدم. همسرم گفتم «بگير بخواب.» امّا من مي‌ترسيدم كه نتوانم بعداً آن را به‌خاطر بياورم. پس كامپيوترم را روشن كردم و پنج صفحه خلاصه داستان را نوشتم.


در اين كتاب 100 نويسنده مي‌گويند كه هر روز چگونه شروع به نوشتن مي‌كنند. در ميان آنها، دو تن وجود ندارد كه شيوة كارشان مشابه هم باشد. هر يك از آنها به شيوة خودش كار مي‌كند. حرف تمام آنها در مورد نوشتن است. امّا شيوة هر يك از آنها خاص خودش است. هر كدام به مرور روش كار مناسب خود را پيدا كرده است.